| Z okazji Dnia Polonii 2. Maja, pragnę na Pana ręce przekazać wyrazy najwyższego uznania za niestrudzoną działalność na rzecz naszych Rodaków rozsianych po świecie, zwłaszcza w Ameryce Łacińskiej. Jak jest to ważna i potrzebna działalność mogłem się przekonać podczas kilkunastu lat pobytu w krajach Ameryki Łacińskiej, gdzie żyje kilka milionów Polaków i osób polskiego pochodzenia.
Moja przygoda i przyjaźń z Polonią w tej części świata rozpoczęła się w 1973/74 roku, kiedy jako lekarz Polskiej Wyprawy w Góry Patagonii mogłem obserwować i wsłuchiwać się w troski i radości Polaków, których los rzucił na antypody świata. W sposób szczególny związałem się z Polonią w Mendozie, ze względu na działalność andyjską na Aconcagua.
Potem przyszła kolej na poznawanie Polonii w Meksyku, Peru, Boliwii oraz w Chile. Podczas misji dyplomatycznej w kilku krajach Ameryki Południowej mogłem wykorzystać te doświadczenia i na ile to było możliwe, otworzyć Ambasadę RP dla Polaków, na wzór tradycyjnej polskiej gościnności. Dzisiaj, z perspektywy kilkudziesięciu lat widzę, że była to dobra szkoła poznawania rzeczywistych potrzeb, ale i możliwości Polaków żyjących poza krajem. Myślę tu o potencjalnych możliwościach wspierania ojczystego Kraju w jego rozwoju gospodarczym, kulturalnym, a przede wszystkim w uzyskaniu godnego miejsca Polski w nowej konstelacji europejskiej i światowej.
Ubolewam, że ani tradycyjny potencjał postaw i uczuć patriotycznych, ani potencjał intelektualny i kreatywny Polonii, nie został do tej pory doceniony ani wykorzystany w Kraju. Kilkanaście milionów Polaków, którzy dzisiaj żyją poza granicami, to wielki rezerwuar tradycji i nowoczesności. To także ogromny potencjał wartości chrześcijańskich, tak bardzo potrzebny współczesnemu zagubionemu w relatywizmie społeczeństwu, w Polsce i w świecie.
Tegoroczny Dzień Polonii zbiega się z beatyfikacją najlepszego Ambasadora Polski – Jana Pawła II. Chociaż przeszło ćwierć wieku był głową Powszechnego Kościoła Katolickiego, nie ukrywał dumy że jest Polakiem. Rozsławiał imię swojej Ojczyzny i podnosił głowę Rodaków we wszystkich zakątkach świata. W słowach kierowanych do nich sformułował swoistą teologię patriotyzmu, jako postawy umiłowania dziedzictwa rodzinnego i szacunku do dziedzictwa historyczno-kulturowego. Nikt jak On zabiegał o zachowanie i pogłębianie tożsamości narodowej i kulturalnej Polaków w Kraju i w świecie. Własnym przykładem niezachwianej wiary i miłości wskazywał światu prawdziwy sens i wartość życia. W targanym konfliktami świecie przeprowadził ludzkość w trzecie millenium. A kiedy odszedł do Domu Pana, wyraziliśmy mu podziękowanie w jednogłośnym pragnieniu - “Santo Subito”. Wierzę, że wobec ułomności rządzących naszym krajem Błogosławiony Jan Paweł II pomoże nam w dziele budowania duchowej Ojczyzny łączącej Polaków na całym świecie.
Tego życzę Panu Prezesowi i wszystkim Polakom żyjącym w “ojczyznach adopcyjnych”.
Zdzisław Jan Ryn, Kraków 2 maja 2011
| 
