| Miesiące październik i listopad są w Australii najpiękniejsze, tak jak w Polsce maj i czerwiec. Właśnie teraz odbywają się tutaj w Polskich Ośrodkach Duszpasterskich uroczystości Pierwszej Komunii. W ferworze przygotowań, czasami dopiero w kościele ogarnia nas, Rodziców refleksja Wielkości i Głębi tego co się naprawdę odbywa.
Polskim Rodzicom, którzy nie szczędzili wysiłku, aby doprowadzić swoje dziecko do Stołu Pańskiego, dedykujemy wiersz Petera Skrzyneckiego „My Daughter’s First Communion” ze zbiorku „Night Swim” (z języka angielskiego przełożyła Marianna Łacek).
Peter Skrzynecki
Pierwsza Komunia mojej Córeczki
Judytce
Aż do dzisiaj, nigdy nie widziałem świętego
ani nie poczułem dotyku promieni świętości
- nawet jako dziecko
powątpiewałem w moc
Hostii leżącej na moim języku.
Teraz staję w obliczu
twego piękna i twej niewinności
w obliczu Prawdy, której nie pojmuję –
czuję dłoń Ciszy
na moim ramieniu i wiem
w końcu muszę zaakceptować:
zaakceptować to co świat od wieków
postawił przede mną
jak drogowskaz –
Tajemnicę ponad Rozumem
rozegraną kiedyś na Krzyżu, wcieloną
w postać małego dziecka:
Uśmiech, którego w napięciu
nie możesz powstrzymać, delikatność
wyrażona w twych oczach.
Twoje „Halo, Tatusiu”
ogłusza moje serce jak cios
i sceptyk we mnie umiera.
Dzisiaj dla nas obojga
świat się odmienił – zbliżył nas
do krawędzi gdzie
Ofiara i Miłość stają się jedyną
niewidzialną choć bolesną prawdą:
w której pewnego dnia
jedno z nas pierwsze umrze.
Nigdy nie widziałem świętego aż zobaczyłem
ciebie stojącą w bieli, okrytą welonem –
złożone rączki, ze spuszczonym wzrokiem
szłaś w stronę ołtarza
cichutko, z niezachwianą wiarą –
a niebo już otwierało się
przed tobą nim Hostia miała
dopiero dotknąć twojego języka.
Oryginalna wersja angielska
My Daughter’s First Communion
for Judith
Until this day I never saw a saint
nor felt the rays of holiness
touch me – even as a child
I doubted the strength
of the Host that lay upon my tongue.
Now I stand confronted
by your beauty, innocence,
a Truth I can’t comprehend –
feel the hand of Silence
on my shoulder and I know
finally I must accept:
accept what the world at long last
has placed before me
like a guiding stone –
the Mystery beyond Reason
once enacted on the Cross, embodied
in the form of a child:
the smile that breaks
from you nervously, a gentleness
composed in your eyes.
Your “Hello, Daddy”, stuns
my heart like a punch
and the sceptic within me dies.
Today the world changed
for us both – drown us closer
to the edge where
Sacrifice and Love are one,
invisible though painfully real:
at each either of us, someday,
will be the first to die.
I never saw a saint until I saw
you standing in white, veiled –
hands joined, eyes lowered
as you stepped towards the altar
quietly and in a blind faith –
a heaven opening up
before you already, though the Host
was yet to touch your tongue
* * *
| 
