Dr Piotrowski z Janem Pawłem II |
12 grudnia 2011 r., w przededniu 30. rocznicy wprowadzenia w PRL stanu wojennego, Prezes Instytutu Pamięci Narodowej dr Łukasz Kamiński ogłosił konkurs na dziennik, pamiętnik lub wspomnienia dotyczące lat 80. XX w. Celem konkursu było utrwalenie pamięci o losach Polski i Polaków w ostatniej dekadzie PRL poprzez indywidualne świadectwa. W skład komisji konkursowej weszli pracownicy BEP IPN: Przemysław Gasztold-Seń, Natalia Jarska, Tomasz Kozłowski, Jan Olaszek, Kamila Sachnowska, Grzegorz Wołk, Andrzej Zawistowski.
Zainteresowanie konkursem było bardzo duże, do organizatorów napłynęło przeszło 100 prac. Do konkursu trafiły materiały nie tylko z Polski, ale też m.in. ze Stanów Zjednoczonych, Australii i Kanady. Przysyłane teksty były bardzo różne – od zaledwie kilku stron wspomnień aż po kilkusetstronicowe dzienniki, opisujące wydarzenia z tamtego okresu. Wśród autorów znajdują się osoby znane ze swojej aktywności opozycyjnej na forum ogólnopolskim, jak również i na obszarze lokalnym. Są to zarówno znaczący działacze „Solidarności”, jak i zwykli ludzie, dzielący się swoimi wspomnieniami z trudnych lat 80.
Każde zgłoszenie było na swój sposób niezwykłe – dokumentowały solidarnościowa konspirację, represje władzy, trudy życia codziennego, ale przede wszystkim znakomicie pokazywały obraz po zdławieniu „karnawału Solidarności”. Przed komisją konkursową, składająca się historyków – badaczy dziejów najnowszej Polski oraz edukatorów szeroko upowszechniających tę wiedzę, stanęło więc niezwykle trudne zadanie.
Jej decyzją miejsce pierwsze zajął dziennik Eugeniusza Piotrowskiego zatytułowany „Lata 80-te”. Autor to zmarły w 2008 r. dr nauk medycznych, chirurg, członek wielu organizacji zawodowych. Urodzony na Podolu, absolwent Gimnazjum im. Juliusza Słowackiego w Czortkowie i student Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Po drugiej wojnie światowej ukończył studia medyczne we Wrocławiu, gdzie przez następne lata mieszkał i pracował. Od 1944 r. prowadził zapiski dokumentujące otaczającą go rzeczywistość, które kontynuował aż do swojej śmierci. Notatki uzupełniają wycinki prasowe. Wycinek tych wspomnień, poświęcony latom 80. XX w. zgłosili do konkursu mieszkający obecnie w Australii syn i synowa autora – Bogusław i Danuta Piotrowscy.
Miejsce drugie przyznano dziennikowi Włodzimierza Kapczyńskiego. To niemal tysiącstronicowy kronikarski zapis wydarzeń z okresu 14 grudnia 1981 – 17 grudnia 1984. Jego autor był działaczem NSZZ „Solidarność”, delegatem na zjazd Związku. Internowany został 13 grudnia 1981 r. i osadzony w Uhercach. Po zwolnieniu w sierpniu 1982 r. zaangażował się w działalność konspiracyjną, m.in. organizując druk i kolportaż wydawnictw drugiego obiegu. Dziennik do konkursu zgłosiło Stowarzyszenie „Pokolenie” z Katowic.
Na miejscu trzecim ex aequo sklasyfikowano prace Mieczysława Kaczanowskiego, „Igraszki z historią”, Wiktora Mikusińskiego, „Dziennik z obozu w Białołęce i Kielcach” oraz Romana Czepe, „Kronika ze stanem wojennym w tle” i Barbary Liczberskiej „W sercu huty Baildon”.
Komisja konkursowa, mając na uwadze, iż na konkurs wpłynęło wiele wartościowych prac, postanowiła także wyróżnić grono autorów szczególnie interesujących wspomnień, dzienników i pamiętników: Piotra Szałaja, Zofię Pomirską, Stanisława Ryczka, Janinę Szybcioch, Roberta Adamczyka, Bożennę Łochowską, Andrzeja Dusińskiego, Piotra Wiesława Jakubiaka, Marię Zujewicz, Ewę Majewską-Ohler, Marka Kozłowskiego, Małgorzatę Janusz-Konopielko.
Prace wyróżnione pierwszą, drugą i trzecią nagrodą zostaną wydane przez IPN. Pozostałe zgłoszone dzienniki, wspomnienia i pamiętniki będą wykorzystywane w działalności naukowej i edukacyjnej, a ich fragmenty – za zgodą autorów – będą publikowane w wydawnictwach Instytutu. Z autorami nagrodzonych prac pracownicy Instytutu skontaktują się korespondencyjnie.
źródło: Komunikat IPN
Podsyłamy link do gazety „Rzeczpospolita”, gdzie zamieszczono artykuł o naszym TGacie w związku z konkursem na pamiętniki. Bogusław Piotrowski
Historia Polski z trzeciego piętra
12 zeszytów pamiętnika Piotrowski ofiarował synowej Danucie w Sydney na przełomie 2003 i 2004 r. – Zaglądaliśmy do nich często. Danusia czytała je na głos „do poduszki", często zanosiliśmy się śmiechem, a czasem płynęła łza, bo dzięki pamiętnikom wracaliśmy do naszej młodości – wspomina Bogusław. Kilka pamiętników uszkodziła woda podczas powodzi przed paroma laty w Sydney. W końcu Danuta przepisała pamiętniki teścia, leżąc z nogą w gipsie.
| 
