Ta bolesna wiadomość dosięgła nas w Brisbane. W trakcie oficjalnego otwarcia Zjazdu Rady Naczelnej Polonii Australijskiej, ks. Wiesław Słowik - Rektor Polskiej Misji Katolickiej w Australii - poinformował nas o śmierci ojca Augustyna Łazura, budowniczego "leśnego sanktuarium" w Berrima Penrose Park w Nowej Południowej Walii, pierwszej w Australii multietnicznej świątyni dla katolików różnych ras i narodowości z różnych stron Australii. Pierwsze 10 lat istnienia leśnego sanktuarium opisałam w książce "Sanktuarium Matki Bożej Miłosierdzia w Berrima - Penrose Park. Peregrynacje Królowej Polski i Świata" wydanej w 1991 r.; Zakon Ojców Paulinów opublikował równolegle angielską wersję tej książki "Shrine of Our Lady of Mercy of Jasna Gora. Berrima - Penrose Park"). Dopiero po powrocie z Brisbane znależliśmy oficjalne informacje o śmierci naszego ukochanego Ojca Augustyna na stronie internetowej Jasnej Góry. Oto komunikat podpisany przez Ojca Stanisława Tomonia z Biura Prasowego Jasnej Góry.
Z bólem informujemy, że w południe w czwartek, 28 maja 2015 r. otrzymaliśmy smutną wiadomość o śmierci naszego współbrata o. Augustyna Łazura. Przeżył 83 lata, w zakonie 60 lat. Urodził się 8 czerwca 1931 r w Kondratach, diec. zamojsko-lubaczowska. Pierwszą profesję złożył 15 września 1955 r., profesję wieczystą 11 marca 1960 r. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1961 roku na Jasnej Górze z rąk bpa Stefana Bareły, ordynariusza częstochowskiego.
Uroczystości pogrzebowe odbędą się we wtorek, 2 czerwca o godz. 11.00 w bazylice jasnogórskiej. Mszy św. pogrzebowej przewodniczyć ma bp Antoni Długosz, biskup pomocniczy arch. częstochowskiej. Niech odpoczywa w pokoju!
źródło - Jasna Góra
O. Augustyn Łazur, założyciel Sanktuarium Jasnogórskiej Matki Miłosierdzia w Australii
Założycielem sanktuarium Jasnogórskiej Matki Miłosierdzia był o. Augustyn Józef Łazur, który przed przybyciem do Australii w 1981 roku pracował najpierw w polskich paulińskich kościołach: w Leśniowie koło Częstochowy, w Leśnej Podlaskiej, na Bachledówce, w Oporowie, w Krakowie. Pod koniec 1969 roku, po ośmiu latach pracy w Polsce, został skierowany do pracy w Chorwacji. Podróż zaplanowano jednak przez Rzym. Tu spotkał o. Jerzego Tomzińskiego generała zakonu i o. Michała Zembrzuskiego założyciela Amerykańskiej Częstochowy. Okazało się, że pomoc o. Augustyna bardziej potrzebna będzie w Ameryce niż w Chorwacji. Tam też został skierowany i pracował przez ponad 10 lat w Doylestown i w Kittaning.
Wyraził jednak gotowość wyjazdu do Australii z pragnieniem i nadzieją przeszczepienia zakonu paulinów na tym nowym kontynencie. Otrzymał na tę misję zgodę i błogosławieństwo generała zakonu. Przybył najpierw do Rzymu do paulińskiego klasztoru w przekonaniu, że tu znajdzie kogoś, kto mu umożliwi wyjazd do Australii. Powierzył się Bożej Opatrzności i opiece Jasnogórskiej Bogarodzicy.
Jego pobyt w Rzymie był ograniczony ważnością biletu lotniczego z Nowego Jorku - przez Rzym - do Sydney. Ambasada australijska uprzytomniła mu potrzebę uzyskania wizy i zapewnienia utrzymania. Pukał do wielu drzwi zgromadzeń zakonnych, które mają swe klasztory na Antypodach. Niestety pomocy nie otrzymał i dlatego zaczął się gorliwie modlić o Bożą pomoc. Czekając na odjazd autobusu na lotnisko międzynarodowe, by odwieźć brata paulina do Polski, zauważył jakiegoś kapłana, który zgubił się w pośpiechu i nie mógł trafić do kasy autobusowej. Prawie przy kasie nieznajomy kapłan napomknął, że pochodzi z Australii. Wówczas wyjawił mu prośbę, że potrzebuje sponsora, aby go zaprosił do Australii. Ten dał mu swoją wizytówkę.
I okazało się, że tym przygodnie spotkanym kapłanem był ks. abp Edward Clancy z Canberra, dziś już kardynał i przewodniczący Episkopatu. Ks. arcybiskup wręczając mu wizytówkę powiedział krótko: „napisz do mnie”. Oczywiście napisał jeszcze tego samego dnia i po 18 dniach otrzymał odpowiedź. Otrzymał za dwa dni wizę do Australii na pobyt stały. Na ziemi australijskiej o. Augustyn wylądował 24 kwietnia 1981 roku o godz. 6 rano. Przybył do arcybiskupa Edwarda Clancy, który mu zaproponował pracę duszpasterską w charakterze wikariusza przy kościele pw. Matki Bożej Fatimskiej i kapelana miejscowego szpitala w Goulburn. Arcybiskup planował założenie przy tym kościele sanktuarium.
O. Augustyn przywiózł ze sobą kopię Cudownego Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. Został jednak po roku pobytu zaproszony przez ks. bpa Williama E. Muray'a ordynariusza diecezji Wollongong, który powierzył o. Augustynowi niewielki kościół w Berrima pod wezwaniem św. Franciszka Ksawerego z zamiarem stworzenia tam ośrodka kultu maryjnego. Kościół ten został zbudowany przez miejscowych więźniów w 1851 roku. Świątynia ta, stanowiąca filialny kościół parafii Moss Vale, przez ostatnie 10 lat była zamknięta aż do czasu przekazania jej paulinom na ręce o. Augustyna w wieczystą dzierżawę. Kościół zniszczony, bo przez 10 lat zamknięty. Okna były powybijane, a podłoga zgnita. O. Augustyn czasowo zamieszkał w zakrystii kościoła i podjął osobiście restaurację świątyni.
Berrima leży w stanie Nowej Południowej Walii. Jest to niewielka, ale historyczna miejscowość znajdująca się przy głównej trasie - autostradzie prowadzącej z Sydney do Melbourne. Berrima jest oddalona o ok. 150 km na południowy zachód od Sydney i 140 km na północny wschód od Canberra stolicy Australii, a 761 km od Melbourne. Przy kościele oddanym paulinom w wieczystą dzierżawę znajduje się plac o powierzchni 2 ha. Brakowało jednak jakiegokolwiek pomieszczenia na zamieszkanie. Dlatego o. Augustyn był zmuszony zorganizować sobie na początku mieszkanie w zakrystii i tam mieszkał przez pewien okres czasu, żwawo zabierając się do pracy nad renowacją świątyni.
Początkowo pracował sam, ale gdy się rozeszła wieść o „majstrze w habicie” zaczęli się zgłaszać ludzie do pomocy. Gdy zaczęli zgłaszać się pierwsi kandydaci do zakonu, to był wówczas zmuszony wynająć niewielki domek piętrowy, który początkowo stanowił plebanię, a potem pierwszy klasztor.
Berrima położona jest wśród eukaliptusowych i sosnowych lasów. Stała się doskonałą pustelnią do modlitwy i kontemplacji Boga. Natomiast bliskość głównej trasy zapewnia dogodne połączenie komunikacyjne w kraju, gdzie podstawowym środkiem komunikacji jest samochód. Generał zakonu wraz ze swą radą wyraził zgodę na pobyt i pracę o. Augustyna Łazura w Australii i zaakceptował również przyjęcie nowej placówki, ofiarowanej przez ks. bpa W. E. Murray'a w dniu 3 sierpnia 1982 roku, kierując specjalne pismo do ordynariusza w Wollongong w tej sprawie. Jednocześnie do pomocy o. Augustynowi Łazurowi wysłano o. Janusza Pawlichę.
Specjalną kopię Obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej przygotowała artystka malarka Monikowska-Jobisz z Koszalina. Na osobistą prośbę o. Augustyna Łazura, papież Jan Paweł II poświęcił ten Obraz w dniu 20 czerwca 1983 roku podczas swej pielgrzymki na Jasnej Górze i pobłogosławił na daleką wędrówkę do Australii.
Podczas ceremonii poświęcenia tego Obrazu papież Jan Paweł II powiedział: „poświęcam ten Obraz i błogosławię tym wszystkim, którzy się będą modlić przed nim; błogosławię również Polonii i wszystkim Australijczykom”.
Sam Obraz to wierna replika Jasnogórskiej Ikony, rozmiarów 120x80 cm. Jest ona zarazem darem państwa Koncewiczów z Strathfield. Obraz poprzez Rzym, a następnie samolotem, dotarł do Berrima. Przygotowano polowy ołtarz przed kościołem, gdzie na czas Mszy św. odprawianej przez bpa Williama Murray'a w uroczystej procesji z plebanii przyniesiono ten Obraz. Uroczystość zgromadziła około 1500 pielgrzymów, co na warunki australijskie jest dość dużą liczbą. Poza rodowitymi Australijczykami brało udział wielu Włochów, Ukraińców, Niemców, Litwinów, Rosjan oraz bardzo dużo Polaków. Datę 13 maja 1984 roku należy uważać za zapoczątkowanie sanktuarium Jasnogórskiej Matki Miłosierdzia w Berrima.
Ze względu na zbyt mały kościół i całkowity brak pomieszczeń mieszkalnych dla paulinów o. Augustyn Łazur zdecydował się na kupno farmy w Penrose Park, odległej o 20 km od kościoła św. Franciszka Ksawerego w Berrima, a leżącej tak samo przy głównej drodze - Hume Highway, która łączy Sydney z Melbourne. Tam początkowo w 1985 r. adaptowano istniejącą stodołę na kaplicę i pomieszczenia mieszkalne. Generał zakonu wraz ze swą radą na sesji już w dniu 9 lipca 1984 roku podjął decyzję erygowania nowego domu zakonnego łącznie z nowicjatem w Berrimie, mianując przełożonym i magistrem nowicjatu o. Augustyna Łazura. Biskup ordynariusz wyraził zgodę na erygowanie domu i nowicjatu, udzielając pełnego poparcia o. Augustynowi dla jego pracy dla rozbudzenia kultu maryjnego. Dwóch nowicjuszy rozpoczęło już w Berrima swój nowicjat.
Dobrotliwy Paulin |
W międzyczasie dobudowano nowe pomieszczenia dla zakonników w Penrose Park. Tam również zbudowano pomieszczenia dla obsługi pielgrzymów. Przygotowano plany na budowę klasztoru i kościoła w Penrose Park i tam przeniesiono główne nabożeństwa maryjne. Kościółek w Berrima jest nadal obsługiwany przez paulinów i stanowi dziś filię głównego sanktuarium w Penrose Park. Ze względu na specyficzny charakter dualizmu australijskiego sanktuarium przyjęto nazwę: Sanktuarium Jasnogórskiej Matki Miłosierdzia w Berrima - Penrose Park.
Penrose Park leży na wysokości ok. 750 m nad poziomem morza na południe od Sydney i Berrima w kierunku stolicy Canberra i Melbourne. Jest położone na skalistym podłożu wśród przepięknych lasów sosnowych i eukaliptusowych. Wymarzone miejsce na spotkanie „sam na sam z Bogiem”. Liczne skały-groty nadają naturalnego charakteru głębokiej modlitwie.
Decyzją ks. bpa Williama Murray miejscowego ordynariusza Wollongong zostało ustanowione sanktuarium diecezjalnym, miejscem specjalnego kultu maryjnego. Sanktuarium ma uniwersalny charakter, gdyż obsługuje wszystkie grupy etniczne zamieszkujące Australię. Polacy stanowią tu największą grupę pielgrzymów.
Penrose Park - Berrima stało się nowym miejscem kultu Matki Bożej Miłosierdzia i głównym miejscem pielgrzymkowym diecezji i całej Australii. Chętnie do niego na większe uroczystości przybywa biskup ordynariusz, a także pielgrzymi z całej Australii.
W pobliżu prowizorycznego klasztoru około 100 m został zorganizowany tzw. „Ogród Różańcowy” w kształcie koła, na którym posadzono młode róże. Pomiędzy polem z różami a namalowanymi paciorkami różańca i ułożonymi w kształcie serca znajduje się chodnik służący do przechadzania się lub procesji w czasie odmawiania różańca. Cały ten „Ogród Różańcowy” został zaprojektowany przez artystę Jacka Łuszczyka z Campbeltown. Uroczyste poświęcenie tego ogrodu połączono z mariańską procesją i z Mszą św. koncelebrowaną w pierwszą niedzielę 4 października 1987 roku, przy grocie Matki Bożej Łaskawej. Okolicznościowe kazanie wygłosił ks. Jan Chrzczonowicz z Sydney. Ogród Różańcowy na stałe wpisał się w krajobraz maryjnego sanktuarium.
Urządzono też odpowiednio grotę Matki Bożej z Lourdes, ołtarz Matki Bożej Fatimskiej i kaplicę-grotę Matki Bożej Łaskawej. Przed figurą Niepokalanej w dniu 8 grudnia składane są przez wszystkich kwiaty. Oprócz uroczystości maryjnych praktykowane są dni fatimskie zwłaszcza w dniach od 13 maja do 13 października od 1984 roku i w pierwsze soboty miesiąca. Liczba uczestników tych nabożeństw sięga od 1500-2500 pielgrzymów. Zapoczątkowano także pielgrzymki piesze. Inicjatorami i pierwszymi pielgrzymami byli Lidia i Stanisław Skibiccy mieszkający w Campbeltown. Przez 4 dni uczestniczyło w pierwszej pielgrzymce pieszej 50 osób w kwietniu 1988 roku, pokonując trasę 112 km.
W 1988 roku przebywa z oficjalną wizytą w Australii ks. kard. Józef Glemp. Wiedząc o nowo powstałym sanktuarium Jasnogórskiej Matki Miłosierdzia w Berrima-Penrose Park, przybył tam w dniu 8 listopada w 1988 roku w godzinach porannych, poświęcił kamień węgielny pod budowę nowego klasztoru i nowego kościoła, i zapoznał się z planami rozwoju tego ośrodka maryjnego. W godzinach wieczornych tego dnia spotykając się z Polonią w Canberra, wypowiedział się z uznaniem o tym sanktuarium.
W niedzielę 5 maja 1991 roku bp W. Muray poświęcił nowy budynek klasztorny. Projekt budowy wykonał polski emigrant Edward Przystasz z Brisbane; ofiarodawcą cegły był włoski emigrant Frank Lopresi. Koszty budowy sfinansowali emigranci z wielu stron świata. Na frontonie klasztoru usytuowano figurę granitową Matki Boskiej Częstochowskiej dłuta Janusza Niewczasa. Tę budowę klasztoru rozpoczęto w 1990 roku. Trzeba też zauważyć, że istnieje ogromne zróżnicowanie narodowościowe pielgrzymów przybywających do tego sanktuarium. Polacy stanowią jednak największą grupę wśród 30-stu narodowości. Sanktuarium nie posiada jedynie narodowego wymiaru, lecz ma charakter ponadnarodowy i uniwersalny.
Zapalony hodowca pszczół.Podobno pszczoły odwiedzały Ojca Augustyna nawet na Jasnej Górze - biorąc się nie wiadomo skąd, wlatując przez okno celi... |
W dniu 24 maja 1997 roku został konsekrowany nowy kościół, do którego o. Józef Płatek ofiarował wcześniej, jako generał zakonu wierną kopię Obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej poświęconą w 1984 roku na Jasnej Górze przez papieża Jana Pawła II. Kopia ta została umieszczona w nowym kościele, wybudowanym staraniem o. Janusza Pawlichy w 1987 roku.
Nie ulega wątpliwości, że paulini wiążą wielkie nadzieje ewangelizacyjne i duszpasterskie z pracą w Australii, by z odwagą świadczyć o Chrystusie w obecnych czasach.
Eagle Heights
Już w dniu 15 lutego 1990 roku za staraniem o. Janusza Pawlichy została przyjęta placówka: Kaplica Matki Bożej Łaskawej i przyległy do niej dom w Eagle Heights w stanie Queensland w Australii. Po wyrażeniu zgody przez ordynariusza miejsca Definitorium Generalne pod przewodnictwem o. Jana Nalaskowskiego w dniu 4 maja 1990 roku dokonało erygowania nowego domu zakonnego w Australii, a na kolejnej sesji w dniu 22 czerwca wyraził zgodę generał zakonu na przeniesienie nowicjatu z Penrose Park - Berrima do tego nowego domu, mianując o. Janusza Pawlichę magistrem nowicjatu, a jego socjuszem o. Antoniego Dawid. Było to uwarunkowane budową drugiej części klasztoru i kościoła w Penrose Park.
Tambarumba
Ks. bp William John Brennen z Waga Waga z Australii listem z dnia 1 października 1992 roku dał możliwość założenia paulińskiej placówki w miejscowości Tambarumba w diecezji Waga Waga. Zarząd generalny zakonu erygował klasztor pauliński w Tambarumba na sesji w dniu 22 lutego 1993 roku.
Zgodnie jednak z postanowieniem poprzedniego zarządu generalnego i generała o. Stanisława Turka, o. Izydor Matuszewski z dniem 30 kwietnia 2002 roku zamknął placówkę w Tambarumba.
Tarcutta - parafia św. Franciszka Ksawerego
Ordynariusz diecezji Wagga-Wagga ks. bp William John Brennan przekazał na ręce o. Augustyna Łazura administrację parafii pod wezwaniem św. Franciszka Ksawerego w Tarcutta oraz położony w odległości kilku kilometrów od Tarcutta plac pod budowę sanktuarium Bożego Miłosierdzia. Oficjalne przyjęcie przez paulinów parafii w Tarcutta miało miejsce w dniu 7 grudnia 1997 roku. Proboszczem parafii na sześć lat mianował ks. bp William John Brennan - o. Augustyna Łazura.
Po upływie pięciu lat w 2002 roku placówka decyzją władzy generała zakonu o. Izydora Matuszewskiego została zlikwidowana. W dniu 10 czerwca 2002 roku, po oddaniu parafii w Tarcutta diecezji Wagga-Wagga, przeniesiono nowicjat do klasztoru w Berrima - Penrose Park.
Canungra - sanktuarium Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych
Canungra w diecezji Brisbane, sanktuarium Matki Bożej Wspomożenia Wiernych zostało przejęte przez o. Joachima Dembickiego w 1992 roku. Zostało wspaniale rozbudowane jako miejsce skupienia i modlitwy. Wybudowano 12 domków do wynajęcia, kaplicę ustawicznej adoracji oraz wykonano Drogę Krzyżową z białego marmuru. Wszystkie te inwestycje są dziełem zapobiegliwości o. Joachima Dembickiego.
Dramana - parafia Matki Bożej Nieustającej Pomocy
Na sesji Definitorium Generalnego w dniu 1 czerwca 1998 roku podjęto decyzję o przyjęciu przez zakon parafii pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w miejscowości Dromana na przedmieściu i w diecezji Melbourne w Australii. Pierwszym paulińskim proboszczem tej parafii został mianowany o. Michał Szymański. Obecnie pracuje tutaj o. Janusz Pawlicha.
ROSEBUD
W Rosebud w diecezji Melbourne na zaproszenie ks. abp Denisa Harta paulini objęli kościół parafialny od 1 października 2002 roku. Pierwszym proboszczem został o. Michał Szymański.
Moss Vale
Parafia w Moss Vale w diecezji Wollongong, znajdująca się w pobliżu Berrima została przejęta przez paulinów w grudniu 2002 roku i obsługiwana przez paulina.
Smithfield - Sydney
Na prośbę Quasi-Prowincji Australijskiej na sesji Definitorium Generalnego w dniu 18.12.2003 r. została przyjęta nowa placówka w Sydney przy parafii w Smithfield, NSW. Parafia pw. Św. Gertrudy w Smithfield-Sydney znajduje się w zachodnich dzielnicach metropolii sydneyskiej, prawie 30 km od centrum miasta. Historia parafii zaczyna się w latach siedemdziesiątych XIX wieku. Pierwszy kościół św. Gertrudy był wybudowany i poświęcony w 1884 r.
W 1949 r. parafia została przejęta przez benedyktynów - sylwestrynów ze Sri Lanki, ale ich macierzyste opactwo znajduje się we Włoszech. W tym czasie Australia przeżywała gwałtowny wzrost emigracji. W parafii głównie osiedlali się Włosi, ponieważ benedyktyni byli z pochodzenia Włochami. Przybywali również Maltańczycy, Polacy, Chorwaci, Niemcy, Holendrzy, Węgrzy i inni. To oni głównie przyczynili się do budowy nowych kościołów na terenie parafii: Św. Teresy od Dzieciątka Jezus w 1954 roku i św. Benedykta w 1976 roku. W tym czasie powstała też katolicka szkoła parafialna licząca około 900 dzieci - była to największa szkoła w Sydney.
Parafia liczy obecnie około 13 tys. katolików. Szacuje się, że około 1500 wiernych jest pochodzenia anglosaskiego, reszta parafian mówi ponad 100 językami. Większość parafian jest wyznania rzymskokatolickiego, ale jest również znaczny procent wiernych katolickich obrządków wschodnich.
Na terenie parafii, w naszych dwóch kościołach św. Benedykta i św. Teresy, odprawianych jest w niedzielę 5 Mszy św. w języku angielskim, jak również 1 w języku włoskim, hiszpańskim, wietnamskim i arabskim. Raz w miesiącu kościół używany jest przez Ormiański Kościół Prawosławny dla sprawowania przez nich Mszy św.
Parafia obecnie prowadzi dwie szkoły katolickie: podstawową - 700 dzieci i średnią dla dziewcząt - 900 uczennic. Jesteśmy zaangażowani również w średniej szkole dla chłopców, która znajduje się w sąsiedniej parafii - 1400 uczniów. Na terenie parafii znajduje się również 5 państwowych szkół podstawowych i 2 średnie, w których organizujemy lekcje religii.
W parafii prowadzone są różne grupy duszpasterskie i etniczne, np.: grupa młodzieżowa - Antioch, Odnowa w Duchu Świętym, Grupa Modlitewna, Legion Maryi, Bractwo Najświętszego Serca Jezusowego, Grupa Charytatywna św. Wincentego, Służba Ołtarza oraz grupy etniczne: Federacja Katolików Włoskich, Hiszpańska Grupa Modlitewna, Maltańskie Koło Różańcowe, Wietnamska Grupa Modlitewna, Arabska Grupa Młodzieżowa.
Paulini przejęli tę parafię od 1 stycznia 2004 roku. Pracuje tu dwóch ojców, zatrudniamy też 7 osób personelu parafialnego, którzy pomagają prowadzić całą działalność duszpasterską i administracyjną parafii.
Ostatnie lata - ojciec Augustyn na Jasnej Górze. Foto BPJG- Marek Kępiński |
Literatura
* Dembicki Joachim Andrzej OSPPE, 'Dzień Fatimski w Częstochowie Australijskiej', „Jasna Góra” 1992, Nr 10, s. 35-36.
* Maryson Damian, 'Sanktuarium Jasnogórskiej Matki miłosierdzia w Berrima - Penrose Park', „Jasna Góra” 1988, s. 53-58.
* Tegoż, 'Australijska Częstochowa', „Rycerz Niepokalanej” październik 1989, s. 330-331.
* Tegoż, 'Sanktuarium Jasnogórskiej Matki Miłosierdzia w Berrima - Penrose Park', „Jasna Góra” 1988, Nr 7, s. 53-58.
* Mrzygłód Celina, 'Ruch pielgrzymkowy do sanktuarium Jasnogórskiej Matki w Australii', „Jasna Góra” 1993 nr 9, s. 21-25.
* Pawlicha Janusz OSPPE, 'Uroczystość maryjna w sanktuarium paulińskim w Berrima (Australia)', „Jasna Góra” 1988 nr 3, s. 57-58.
* Tegoż, 'Prymas Polski w Berrima - Penrose Park (Australia)', „Jasna Góra” 1989 nr 4, s. 49-50.
* Skibicki Stanisław, 'Sanktuarium Jasnogórskiej Matki Miłosierdzia w Berrima - Penrose Park', „Jasna Góra” 1984 nr 10, s. 18-20.
* Skurjat Ernestyna, 'W X-lecie przybycia ojców paulinów do Australii', „Jasna Góra” 1992 nr 1, s. 40-43.
* Skurjat Ernestyna, 'Sanktuarium Jasnogórskiej Matki Miłosierdzia w Berrima - Penrose Park', Berrima 1991.
* Szupryczyński Witold, 'Uroczystość Matki Boskiej w Berrima', „Tygodnik Polski”, 16.06.1984.
* Zań Jarosław, Robert Jasiulewicz OSPPE, 'Paulini wśród kangurów, Sanktuarium w Penrose Park', „Jasna Góra” 2007, s. 15-19.
Artykuł o Ojcach Paulinach w Australii, przedrukowany ze strony internetowej Jasnej Góry, pochodzi z 2009 r.
© Copyright by PAULINIANUM Wydawnictwo Zakonu Paulinów, Jasna Góra
| 
