Karol Auer, Ranny Kosciuszko w namiocie Fersena |
Od Redakcji. Utwory na cześć Tadeusza Kosciuszki powstawały już za jego życia. Najbliższy przyjaciel Naczelnika i jego adiutant, poeta Julian Ursyn Niemcewicz (również ranny w czasie bitwy pod Maciejowicami tak opisał straszny dzień 10 pazdziernika 1794 roku w utworze "Smutki".
Gdy mnie wiodą przez pola, zasłane już trupem,
Gdy chciwy nieprzyjaciel, dzielący się łupem
Wesela i zwycięstwa okrzyki już szerzył
Co za okropny odgłos w uszy me uderzył
„Kościuszko już nie żyje, Kościuszko pojmany!”
Zdrętwiałem, a niepomny na własne me rany,
Los wodza, przyjaciela rzewnie opłakuję.
Aleć poczet żołnierzy z wolna postępuje,
Na łożu z dzid i liścia polnego usłanym,
Kurzawą i czarną krwią zewsząd oblanym,
Mężu dzielny! Na połyś zdrętwiały spoczywał,
Ostatek szat rozdartych rany twe okrywał.
Rys. Piotr Szałkowski |
| 
