| FRAGMENT ORĘDZIA. Historya zapisała złotemi zgłoskami zasługi Polski względem religii chrześcijańskiej i europejskiej cywilizacyi, atoli – niestety! – musiała także zapisać, jak Europa za to niegodziwie się jej odpłaciła. Przemocą bowiem odebrawszy Polsce jej osobowość polityczną, usiłowała nadto w niektórych częściach wydrzeć jej Katolicką wiarę i jej narodowość. Aliści z podziwu godnym oporem umieli Polacy utrzymać jedno i drugie; – obecnie zaś, przetrwawszy prześladowania, dłuższe niż wiek cały, Polska zawsze wierna (Polonia semper fidelis) okazuje większą żywotność, niż kiedykolwiek.
Stolica Święta, która miłowała Polskę u szczytu jej chwały, miłowała ją w nieszczęściu – jeśli możliwa – jeszcze więcej, podobnie jak matka, która tym goręcej miłuje swoją córkę, im w większem ją widzi nieszczęściu. Czyż potrzebujemy może przypominać, że, kiedy dzielono Polskę, jedynym, który odjął obronę, chociaż bezskuteczną, jej narodowości i niepodległości, był ś. p. Papież Klemens XIV? Wszak on to w tej sprawie odniósł się pisemnie w silnych słowach do wszystkich mocarstw katolickich.
Czyż należy może przypominać, że podczas długich lat męczeństwa ludu Polskiego – gdy inni wobec brutalnej siły ciemiężcy zachowali na ogół milczenie – Nasi właśnie Poprzednicy Grzegorz XVI i Pius IX podnosili głos energicznego protestu w obronie ciemiężonego narodu? (...)
Wszelako – niech będą nieskończone dzięki Panu, że wzeszła już nareszcie jutrzenka zmartwychwstania Polski! My najgorętsze składamy życzenia, aby Polska – odzyskawszy swoją pełną niezawisłość – mogła jak najrychlej w zespole państw zająć należne jej miejsce i dalej rozwijać swoją historye narodu cywilizowanego i chrześcijańskiego.
Całe orędzie na portalu niezalezna.pl | 
