| Droga Pani Ernestyno, dziś ukazała się moja książka, „Zbiór nieaspirujący”, wydana nakładem Wydawnictwa LTW. Z tej książki pochodzi też wiersz „Oto moje dane”, który tak się Pani spodobał; przypomnę, że czytałem ten wiersz w audycji „Poczytnik”,
będąc gościem redaktorów Krzysztofa Masłonia i Tomasza Zaperta w Polskim Radiu 24
Wychowany w kraju którego nie było
We wpajanych kłamstwach licząc lata młode
Niczym człowiek z gminu otoczony murem
Przed światem co miał okazać się swobodą
Homosovieticusem nazywany z troską
Nie mogąc się rozstać z ubiegłą epoką
Ze zmarnowanym w matriksie istnieniem
Ze zwyrodnieniami co ścigają cieniem
Idę śmiech-naklejkę nosząc na swej duszy
Chłonę to co nowe to co ból zagłuszy
Lecz to nowe całkiem stare się wydaje
Nowy mur się wznosi nad zmęczonym krajem
Ciałem które chciało poczuć się we własnej skórze
Choć i pół stulecia nie tkwić w politbiurze
Krajem co swej chwały jeszcze ma wspomnienia
Pozwól Boże Polsce istnieć wedle chcenia
Przesyłam też moje słowa z 4 strony okładki tej książki oraz Notę Pana Grzegorza Łatuszyńskiego, znakomitego poety, tłumacza, slawisty i krytyka literackiego, który uczynił mi zaszczyt i wypowiedział się na temat mojej skromnej twórczości.
Cezary: Staram się opisać to, co jest istotne, obce jest mi słowo dla samego słowa, obca jest mi wyniosłość „poetycka”, awangarda bezwartościowa – poezja ma służyć, po to trzymam pióro w ręku, nie chcę mieć nic wspólnego z manipulacją i bzdurą; mam zobowiązania wobec własnego sumienia, jestem sam przed kartką papieru i nic poza tym nie ma; „nic nie ma” to znaczy, jakbym dzisiaj zaczął pisać, przecież do rozmowy nie potrzebny jest wernisaż, potrzebne otwarte serce i umysł, bez robactwa jadu, niby to tak oczywiste, dla wielu jednak wciąż tabu. Piszę dla siebie zresztą też, tak jakby łatwiej jest pisać...
|
Grzegorz Łatuszyński: W pełni zgadzam się z tak zdefiniowaną postawą poety. Potrzebny jest nam powrót do wiersza, który potrafi nawiązać kontakt z odbiorcą, z jego wrażliwością intelektualną i emocjonalną, a także funkcjonować w społeczeństwie, nie zapominając, czym ono żyje, bo inaczej będzie to poezja zbyt zamknięta, adresowana do wąskiej grupki, prowadząca do sytuacji, w której więcej jest piszących niż czytających, a do niej właśnie zbliżamy się od kilku dziesiątków lat.
Oczywiście, nie jest to wszystko. Wiersz musi mieć jeszcze wewnętrzną siłę, dramaturgię, dynamikę, musi być świeży, frapujący swoją barwnością, językiem, staranną formą. Słowem: musi być autentyczną poezją, co nie wszystkim i nie zawsze się udaje. Cezary Maciej Dąbrowski w swoich penetracjach poetyckich stara się trzymać tych zasad, co cenię u niego. Cenię również to, że jako wykształcony muzyk, cieszący się sukcesami i uznaniem, dąży do tego, żeby być artystą kompletnym. Z niekłamaną pasją sięga do poezji, która jest domeną słowa, i tu próbuje dać coś z siebie prawdziwego. A że wiersz potrafi łączyć z muzyką, umie tworzyć atrakcyjne programy sceniczne i radiowe, czego ilustracją może być audycja w programie „Poczytnik”, oparta na poezji z tej właśnie książki.
Książkę można nabyć TUTAJ
Z serdecznością stałą
Cezary Maciej Dąbrowski
cezary.dabrowski9@gmail.com
Cezary M. Dąbrowski otrzymał wyróżnienie w konkursie literackim Kosciuszko Bicentenary Competition w 2017 r.
Pisaliśmy w Pulsie o tomiku pt Dalej
| 
