| Większość ludzi żyje w nieświadomości, odnośnie do otaczającego świata i co gorsze w nieświadomości co do własnej świadomości. Można odnieść wrażenie, że ta nieświadomość daje ludziom przyjemne poczucie bezpieczeństwa. Ludzie nie muszą myśleć, mają uporządkowany przez telewizję świat. Są zadowoleni ze swojego zniewolenia i histerycznie reagują, gdy wiedza o świecie zakłóca ich błogostan.Zapewne dlatego wydana przez wydawnictwo Wektory praca Czas niewolników.Jak świat stał się własnością kilku korporacji Józefa Białka nie cieszy się należytą popularnością, choć autor na jej kartach opisał proces zniewalania ludzkości przez finansjerę.
Zdaniem Józefa Białka ważnym etapem w procesie zniewolenia świata przez finansjerę było utworzenie w Holandii na początku XVII wieku przez Żydów wygnanych z Hiszpanii Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej. Wcześniej Unia Utrechcka zagwarantowała im wolność handlu i wyzyskiwania za pomocą lichwy.
Według Józefa Białka w Anglii, by przejąć władzę, Cromwell zapożyczył się u holenderskich Żydów za cenę zgody na osiedlenie się Żydów w Anglii. Wielka Brytania rozpoczęła swoje imperialne wojny – by je prowadzić, zapożyczyła się u żydowskich bankierów. Powstał Bank Anglii emitujący pieniądze – była to instytucja prywatna, a nie państwowa – państwo nie miało prawo emitować pieniędzy. Władze Anglii coraz bardziej zadłużały się w tej prywatnej instytucji.
W opinii Józefa Białka na początku XVIII wieku na arenie dziejów pojawili się Rothschildowie, którzy w największych miastach Europy stworzyli swoje banki. Udzielając kredytów wszystkim stronom wojen napoleońskich, zdobyli oni olbrzymie majątki, które dały im realną władzę nad monarchami. Dzięki doskonałej komunikacji Rothschildowie w 1816 roku wykorzystali bitwę pod Waterloo do przejęcia własności na angielskiej giełdzie – wiedząc wcześniej niż inni o zwycięstwie Anglików, wywołali (wyprzedając akcje) histerię na giełdzie, sugerując przegraną, by po drastycznej obniżce cen obligacji je wykupić za grosze. Dzięki temu manewrowi Rothschildowie przejęli kontrolę nad budżetem Anglii i poddani królowej realnie zaczęli to im płacić podatki.
Według Józefa Białka, Rothschildowie tak samo, jak zrobili w Anglii, wykupując obligacje tego kraju i kontrolując angielską monarchię, postąpili też w Prusach, Francji, Austrii i Węgrzech, oraz we Włoszech. Role finansjery w Anglii pokazywało to, że City of London stało się autonomiczne, miało własną władzę, podatki, policję, prasę i finanse. Był to teren niekontrolowany przez władze brytyjskie, w którego władzach dominowali Żydzi. Nieoficjalną władzą City of London (gdzie mieściły się siedziby światowych banków i przedsiębiorstw) miała być Rada Dwunastu – Korona.
Zdaniem Józefa Białka system prywatnych banków centralnych został skopiowany przez wiele krajów europejskich – emitowały one pieniądze i ustalały stopy procentowe, pożyczały, wykreowane przez siebie, środki władzom państwom kreując dług publiczny. Odsetki od tych kredytów finansjerze państwo spłacało z pieniędzy pochodzących od podatników.
W opinii Józefa Białka dla europejskiej finansjery problemem były Stany Zjednoczone, które w XIX wieku broniły obywateli przed bankami – co zapewniało rozwój gospodarczy USA. Finansjera z Europy doprowadziła więc w USA do wojny secesyjnej, by zniszczyć siłę amerykańskiej gospodarki. Bankierzy udzielali kredytów obu stronom konfliktu. Prezydent Lincoln nie chciał jednak oddać finansjerze kontroli nad amerykańskim systemem finansowym i dlatego został zlikwidowany. Skutkiem tego, po wojnie secesyjnej, USA przyjęły system finansowy narzucony przez finansjerę. Finansjera wpędziła USA w spiralę zadłużenia publicznego, dzięki czemu mogła czerpać zyski z odsetek spłacanych z pieniędzy podatników. By szkodliwy dla Amerykanów system nie był zlikwidowany, zabijani byli kolejni amerykańscy prezydenci.
Autor „Czasu niewolników" głosi, że trzonem amerykańskiej finansjery stali się Rothschildowie, Morganowie i Schiffowie (kontrolujący banki), Rockefellerowie (kontrujący przemysł i wydobycie ropy, Warburgowie). Od 1903 roku finansjera rozpoczęła propagandę na rzecz banku centralnego. W 1907 roku rodzina Morgan wykorzystała recesję do zmonopolizowania amerykańskiej gospodarki.
Zdaniem autora „Czasu niewolników" w 1910 powstał Bank Rezerw Federalnych w posiadłości Morgana na wyspie Jekkyl Island. Jego twórcami byli reprezentanci Morganów, Warburgów i Rothschildów. Celem była likwidacja wolności bankowej, podporządkowanie wszystkich banków prywatnemu Bankowi Rezerwy Federalnej, który kontrolował rząd USA za pomocą emisji pieniądza.
Według autora „Czasu niewolników" Bank Rezerwy Federalnej tworzy 12 banków regionalnych, które przejęły kontrolę nad 7 525 bankami. Banki w USA musiały wpłacać do skarbca Systemu Rezerwy Federalnej od kilku do kilkunastu procent swoich zasobów. Oficjalnie Bank Rezerwy Federalnej jest kontrolowany przez prezydenta USA, realnie przed Federalną Radę Doradczą składającą się z przedstawicieli banków (należącego do Rothschildów Bank of London i Bank of Berlin, Wartburga Bank of Hamburg, Lehman Brothers od Paris, Kuhn Loeb Bank of New York, Israel Moses Seif Bank of Italy, Goldman Sachs of New York, Wartburg Bank of Amsterdam, Chase Manhattan of New York).
W opinii autora „Czasu niewolników" finansjera skłoniła Kongres w 1913 roku, do przyjęcia ustawy o Banku Rezerw Federalnych, finansując kampanię Woodrow Wilsona. Udziały w Banku Rezerw Federalnych zostały wykupione przez finansjerę - 30 000 udziałów dla New York City Bank (Kuhn, Leoeb i Rockefeller), 15 000 First National Bank (Morgan), 21 000 New York National Manhattan Bank (Warburg), Hanower Bank (Rothschild), 6 000 Chase National Bank, 6 000 Chemical Bank. Do 1983 roku 53% zysków z Banku Rezerw Federalnych trafiało do kieszeni finansjery.
Autor „Czasu niewolników" głosi, że, by zarobić na udzielaniu kredytów obu stronom konfliktu, finansjera skłoniła USA do przystąpienia do pierwszej wojny światowej. Bank Rezerw Federalnych poprzez zwiększenie emisji pieniądza doprowadził do wielkiego kryzysu 1929-1933, bankructwa umożliwiły finansjerze przejęcie własności. W latach trzydziestych system wpędzał państwa w zadłużenie a obywateli w nędzę.
Zdaniem Józefa Białka skutkiem działalności Banku Rezerw Federalnych stała się gigantyczna inflacja (na której tracili Amerykanie, których pieniądze traciły wartość, a zarabiała finansjera kreująca wartość emitowanych pieniędzy z wartości odbieranej z zasobów Amerykanów). Przez 80 lat przed powstaniem Banku Rezerw Federalnych inflacja wyniosła 0,33% - w ciągu 80 lat po powstaniu Banku Rezerw Federalnych inflacja wyniosła 2300 dolarów.
Według Józefa Białka po objęciu fotela prezydenta USA przez Franklina Delano Roosevelta, na polecenie finansjery, zakazał on amerykanom posiadania złotych monet i certyfikatów złota. Posiadane złoto miano przekazać do Banku Rezerw Federalnych (czyli kieszeni jego prywatnych udziałowców). Za uncję złota (31 gramów) wypłacano 20,67 dolarów. Za nielegalne posiadanie złota władze USA karały grzywną 10 000 dolarów (170 000 według dzisiejszej wartości) lub 10 latami więzienia. Władze zebrały 4 miliony uncji złota. W wyniku tych działań cena złota wzrosła a wartość dolarów spadła.
Jak informuje Józef Białek, środki trwałe Banku Rezerw Federalnych od 1913 do 1945 wzrosły z 143 milionów dolarów do 450 milionów – na czym zarobili udziałowcy. By zarobić na II wojnie światowej, amerykańska finansjera udzieliła kredytów ZSRR i nazistowskim Niemcom na industrializację. Dzięki II wojnie światowej finansjera nie tylko zarobiła na kredytach dla walczących stron, ale i osłabiła Wielką Brytanię i Francję, dzięki czemu hegemonem stały się USA.
Zdaniem Józefa Białka system, który zniewolił Amerykanów, finansjera wykorzystała do zniewolenia całego świata. W 1944 odbyła się konferencja w Bretton Woods. Gospodarki wszystkich kapitalistycznych krajów podporządkowały się Bankowi Rezerw Federalnych – wszystkie waluty powiązano z dolarem. Instrumentem amerykańskiej finansjery stały się Międzynarodowy Fundusz Walutowy i Bank Światowy. Wcześniej cały świat podzielono w 1942 na sfery wpływów, kierował tym agent sowietów i finansjery Harry Dexter White. Systemowi z Bretton Woods zagrażał rozwój gospodarek Azji i Ameryki łacińskiej. W 1971 USA zawiesiła wymienialność dolarów na złoto. Rozpoczęła się niczym nieograniczona emisja dolarów – już w 2006 roku długi USA wynosiły 440 bilionów dolarów i były nie do spłacenia. Nie mając jak wymieniać dolarów na złoto, finansjera wprowadziła powiązanie dolarów z ropą – kraje chcące kupować ropę w Zatoce Perskiej musiały najpierw zakupić amerykańskie dolary, by za nie kupić ropę. Kiedy Ronald Reagan chciał przywrócić wymienialność dolarów na złoto, wybito mu to z głowy zamachem w 1981 roku. Integrację gospodarczą zachodu wokół dolara napędzał strach przed sowietami, którzy by być zagrożeniem dla zachodu, byli wspierani finansowo przez finansjerę.
Dziś kolejnym krokiem jest przejęcie własności na całym świecie, przez należące do amerykańskiej finansjery fundusze inwestycyjne. Już dziś ponad 90% akcji na amerykańskiej giełdzie należy do funduszy inwestycyjnych BlackRock (37%), State Street (18,5), Vanguard (15,5%), oraz Fidelity.
Warto też przypomnieć, że instrumentem wymuszania na krajach świata przyjmowania reguł narzucanych przez amerykańską finansjerę stała się armia amerykańska kontrolująca drogi handlowe na oceanach świata, niszcząca kraje niechcące się podporządkować i zajmująca tereny globalnie strategiczne.
Jan Bodakowski prawy.pl | 
