¦wiat otulony martw± cisz±
ubra³ wieczór w sukniê szaro¶ci
wychodz±c na spotkanie nocy
z baga¿em trosk ludzkich s³abo¶ci

Mróz i puchowa ko³dra ¶niegu
dawno odesz³y w zapomnienie
w stajence pustego ko¶cio³a
snuj± siê jakie¶ marne cienie

Strojna choinka stoj±c w k±cie
nik³ym ¶wiate³kiem ciszê pie¶ci
i tylko w domach po¶ród bliskich
mruga czekaj±c dobrych wie¶ci

Na stole obrus i op³atek
¶wi±teczne dania i nakrycie
i puste krzes³o czeka go¶cia
lecz ten nie przyjdzie... samo ¿ycie

Okrutny wirus zbiera ¿niwo
wyrywa z duszy co zosta³o
resztki nadziei i rado¶ci
zach³anny ci±gle mu za ma³o

Lecz kiedy Gwiazda Betlejemska
zap³onie ¶wiat³em bo¿ej woli
to Bo¿e Dzieciê b³ogos³awi±c
roz¶wietli mrok naszych niedoli

¦wi±teczna samotno¶æ

Bia³y ¶nieg skrzy siê gwiazdek tysi±cem
buty wêdrowca skrzypi± na mrozie
w oddali echo niesie melodiê
magicznej ciszy ¶wi±tecznej nocy

A ona usiad³a na skraju ³ó¿ka
³z± przywo³a³a dzieciêce lata
kiedy dom ch³on±³ szczebiot rado¶ci
gdy teraz pustk± k±ty wymiata

Przytul mnie mocno szepcze do cieni
tak mi brakuje ciep³a czyjego¶
kiedy to smutek i obojêtno¶æ
jest niczym do ch³odu serca ludzkiego

Nie p³acz kochana w tê noc szczególn±
wszak Bóg siê rodzi w biednej stajence
On da Ci swoje ma³e serduszko
a Ty swe troski oddaj w podziêce

W ciszy grudniowej zadumy

W ciszy grudniowej zadumy
woñ choinki nozdrza pie¶ci
srebrem gwiazdek otulony
¶wiat czeka radosnej wie¶ci

Na szybie skrz± siê witra¿e
mróz je dla nas wyczarowa³
têsknot± zmys³ów i marzeñ
cudeñka te namalowa³

Puste miejsce bia³y obrus
rado¶æ w ka¿dym sercu budzi
d³oñ wyci±gniêta na zgodê
spory i zatargi studzi

Cud w Betlejem cud narodzin
niesie ¶wi±teczne przes³anie
³±czy serca ³±czy rêce
mi³o¶æ pokój pojednanie

Regina Sobik