Boże nasz wszechmogący,
światło jedyne w pomroce,
do piękna i prawdy wiodący
korzenie mej pracy i owoce –
wyczaruj dla mnie, proszę,
plennych liter wór pękaty,
które jak ziarna w sobie noszą
jasne kwiaty.
Daj mi Boże siły niezużyte,
abym mógł twardym żelazem
wyorać bruzdy w glebie,
w pożytki syte
słowa
w nich zasiać,
a innym razem
zebrać je – dla Ciebie.
Podaruj mi, Boże, jeszcze,
w drodze wyjątku,
snów repertuar bogaty,
w którym może zmieszczę
wspomnienia odległych wątków,
gdzie na małej wioski skraju
skromnie się pochylają
drewniane chaty.
Mą prośbę, Boże, spełnij,
widząc mnie na kolanach,
bym zrozumiał pełniej
rzekę, kiedy szeroko rozlana,
burzę, gdy grozi błyskawicą,
losu nierówną przędzę,
naiwną radość życia
i ludzką nędzę.
1991 | 
