| CHWILA SŁOŃCA Z AMELKĄ
Ukraińskim dzieciom
Dzisiaj ciepłe słoneczne chwile
i ponad bielą chmurek niebo
nareszcie ma kolor jasny niebieski
nad naszymi starymi głowami –
po długich dniach mroku w domu
nocnych ulewach i huku grzmotów
po ciężkich snach o wojnie
nad Dnieprem i tamtej nad Wisłą.
Dziś słyszeliśmy w telefonie
jak mała dziewczynka w Kijowie
śpiewa piosenkę z filmu „Kraina Lodu”
i widzieliśmy w schronie słuchających jej ludzi.
A więc powracają do nas chwile słońca:
w zalanej bezkresną powodzią Australii
i tam na Ukrainie kiedy dziecko śpiewa
jasnym głosikiem – ukryte za murem
niepojętej wojny – za ścianą płaczu i śmierci.
Sydney, 9.3.2022 Ludwika Amber
KOBIETA NA NOSZACH
Bezimiennym kobietom
i dzieciom na Ukrainie
Wszyscy mogliśmy zobaczyć Ciebie
tam w Mariupolu w gruzach tego dnia
gdzie leżałaś ranna we krwi
jeszcze żywa z dzieciątkiem nienarodzonym –
na wielkim brzuchu twoja ręka matki
osłania od wybuchu to maleńkie życie.
Niosą cię na noszach ze szpitala po ulicy
nad tobą i dzieckiem otwarte niebo.
Chwila chwila i znikasz w internecie
a po kilku dniach słyszymy wiadomość:
o martwym dzieciątku w tobie
o twojej śmierci w tym rozbitym mieście.
I pozostaniesz dla nas na zawsze –
„ta kobietą ciężarną na noszach”
która przeszła z maleńkim dzieckiem
przez zieloną granicę czasu wojny:
w ciszę - bez oddechu bez śmiechu dziecka
bez ciepła rodzinnego domu w Mariupolu.
Sydney, 17.3.2022
Ludwika Amber
| 
