- Poszarpane struny emigracji.
Węże wracają bliżej słońca,
rozpalić w sobie plan na jutro
by życie zdobywać po dniu.
Żyjemy dla zdobycia czasu,
wszyscy potajemnie klaskamy
w muzyce ciszy – nie uprawiając
żadnej dosadnej przyjaźni.
Klepiemy się po ramieniu,
my widoczni na ekranie ego.
Tak by tylko żyć jak rysunek
chwilowo narysowany ołówkiem.
Nawet zwykła krzywa linia
prowadzi cię nieznajomy w dal
odkupienia – połóż się na bok,
zaśnij w samotnych ścieżkach.
28.05.2009 - Ustka | 
