| Czas przemijania
Ostatni liść na drzewie
płacze za latem
które już nigdy nie wróci
Wyryty na kamiennej
tablicy napis
porósł mchem zapomnienia
A na opuszczonych mogiłach
Tych co odeszli
wiatr zdmuchuje płomień pamięci
I tylko czas zasypia spokojnie
w objęciach przemijania
marząc o wieczności
Zadumanie
Ostatni listek z drzewa spada
wiatr gasi znicza mały płomień
Myśli gdzieś błądzą do przeszłości
pamięć przywoła kartę wspomnień
Ile tu mogił zaniedbanych
o których nikt już nie pamięta
i tylko czasem jakiś człowiek
lampion zapali tu od święta
A ile mogił w kwiatach tonie
dla Tych co z życiem już przegrali
to Oni wcześniej niż my żywi
bilet na tamten świat dostali
Człowieczy los wpisany w księgę
której śmierć nawet nie zamyka
ciąg dalszy wieczność nam dopisze
przed sprawiedliwym obliczem Stwórcy
Zrozumieć
Nie mogę nawet cofnąć czasu
kiedy ktoś bliski stąd odchodzi
cierpienie wpisane w sens istnienia
jakże z nim trudno się pogodzić
Jadem pretensji pałają zmysły
one pokarmem jak kromka chleba
co mi przyniesie przyszłość jutra
gdy dziś odeszło stąd do nieba
Jak mam rozumieć przeznaczenie
gdy boleść rani serce moje
w otchłań cierpienia i rozpaczy
oddałem całe życie swoje
Matko nadziejo siostro pokory
ty nie zawiedziesz gdy zła godzina
poprowadź Tych co stąd odeszli
do Tego co los nasz w dłoniach trzyma
Renia Sobik
| 
