| Niedziela Palmowa poprzedzająca Wielki Tydzień zwana jest inaczej Kwietniową lub Wierzbną. Jest dniem, który rozpoczyna duchowe przygotowania do najważniejszych Świąt w roku. Sprawia, że ludzie stają się bardziej wyciszeni, spokojni, skupieni, zapominają o rozrywkach i przeżywają mękę Chrystusa. Niedziela Palmowa jest pamiątką po uroczystym wjeździe Pana Jezusa do Jerozolimy i uwielbienia, jakim obdarzyła Go ludność miasta. Wspominając wydarzenie sprzed 2 tysięcy lat zbieramy się w świątyniach mając przy sobie palmy- symbol owego hołdu. Najpierw święci je kapłan a następnie bierzemy udział w procesji w koło kościoła.
W Polsce święcenie palm znane jest od Średniowiecza. Z powodu klimatu, jaki panuje w naszej szerokości geograficznej nie posiadamy wielkich drzew palmowych i wykonuje się je ręcznie, zawsze: pięknie, bogato i różnorodnie. Czasem niektórzy porównują je do dział sztuki ludowej. Robione są: z kłosów zbóż, wikliny, mirtu, kolorowych wstążeczek, kwiatów z bibuły lub suszonych, bazi oraz z gałązek wierzby. Czasem też zdobi się sitowiem i symbolami religijnymi. Do wykonania nie wolno używać metalowych rzeczy.
Mówiąc o tym, z czego robiona jest palma należy wiedzieć, że dawniej ludzie uważali wierzbę za symbol zmartwychwstania i nieśmiertelności duszy. Jej gałązki ścinano już w środku tygodnia, aby się zazieleniły a bazie rozwinęły. Do dziś najważniejszym składnikiem jest też tzw. „wiecznie zielone roślina”, którą może być właśnie wspomniana gałązka, mirt, cis lub borowina. W zależności od regionu palmy różnią się wyglądem i techniką wykonania a sztukę robienia tych najpiękniejszych i najokazalszych przekazuje się z pokolenia na pokolenie.
Z palmą związanych było wiele zwyczajów. Poświęconą brano do domów wierząc, że odpędzi złe duchy. Gospodarz kropił nią domowników czasami uderzając lekko dzieci, aby zapewnić im siłę i zdrowie. Następnie obchodził z nią wszystkie zabudowania dotykając także zwierząt, by ustrzec je przed chorobami i dobrze się chowały. Później palmę zawieszano w kuchni pod okapem, aby chroniła dom przed złem. Miała mieć też cudowną moc i zapewnić zdrowie i dostatek. Powszechne było połknięcie poświęconego pączka wierzby. Również to miało zagwarantować zdrowie przez następne 12 miesięcy a zwłaszcza zachować od chorób gardła i krtani.
Ciekawostką jest, że, gdy gospodarz po raz pierwszy wypędzał na pole bydło trzymał palmę w ręku. Było tak zwłaszcza na wsiach. Niektórzy ludzie brali też z niej część gałązek i chowali za świętym obraz wyjmując latem w czasie burz. Ustawiona przy kominie zagradzała błyskawicą drogę do domu.
Robione palmy były też wysokie. Według dawnych wierzeń właśnie długa miała przynieść długie i szczęśliwe życie. Z tym dniem wiązało się także ludowe porzekadło, że „Gdy w Palmową Niedzielę słońce świeci, będą pełne stodoły, beczki i sieci”.
Do dziś przetrwał zwyczaj, że czasami w Wielki Piątek gospodarz robi z gałązek palmy małe krzyżyki i ustawia je w rogach swojego pola. Mają zaopiekować się zasianym zbożem i przynieść dobre, obfite plony. Niestety zwyczaj jest już ginący i można go zaobserwować tylko na wsiach.
Na przestrzeni wielu wieków wiele się zmieniło. Dziś palmy, które wierni mają w kościołach są różnej wielkości. Większość jest niewielkich, mało jest tych najwyższych. Pozostało jednak to, że są niesione w procesji wokół kościoła. Ma to miejsce wszędzie i w małej wiosce i w dużym mieście. Jest to wyrazem wiary wszystkich chrześcijan, że idą za Panem Jezusem. Katolicy wierzą, że palma jest symbolem odradzającego się życia.
Anna Hudyka
| 
